sifət

1

сущ.

1. лицо (передняя часть головы человека). Gözəl sifət красивое лицо, dolu sifət полное лицо, qarabuğdayı sifət смуглое лицо, solğun sifət бледное лицо, çopur sifət рябое лицо, tanış sifət знакомое лицо, qadın sifəti женское лицо, uşaq sifəti детское лицо, sifətində təbəssüm улыбка на лице

2. разг. качество (существенный признак, свойство, отличающие одно лицо от другого). Yaxşı sifətləri ilə fərqlənir отличается хорошими качествами, özünə xas olan sifətlərə malikdir обладает присущими только ему качествами, qonaq sifətilə в качестве гостя

◊ sifət göstərmək kimə встретить недружелюбно кого; sifət göstərməmək kimə плохо принимать, принять кого; sifətdən çıxmaq подурнеть, измениться в лице; sifətdən çıxarmaq kimi лишить кого человеческого облика; sifəti tutulmaq стать мрачным, хмурым; sifətini bozartmaq принимать, принять серьезный вид; sifətini turşutmaq делать, сделать кислую мину; sifətindən zəhər tökülür злой как собака; sifətini görmək istəmirəm kimin ненавижу, видеть не хочу кого; sifətini eybəcər hala salmaq: 1. чрезмерно краситься, накраситься; 2. корчить рожу; sifətin tökülsün! ах ты, бесстыжая морда твоя!

2

сущ. лингв. имя прилагательное (часть речи, обозначающая признак предмета и изменяющаяся по родам, падежам и числам). Mürəkkəb sifət сложное прилагательное, keyfiyyət bildirən sifətlər качественные прилагательные, nisbi sifət относительное прилагательное, sifətin müqayisə dərəcəsi сравнительная степень прилагательного